[ Pobierz całość w formacie PDF ]
radości, 25 jedynemu Bogu, Zbawcy naszemu, przez Jezusa Chrystusa Pana naszego, chwała,
majestat, moc i władza przed wszystkimi wiekami i teraz, i po wszystkie wieki. Amen.
17 18. Błędnowierstwo nie jest w Kościele zjawiskiem nieoczekiwanym. Apostołowie, a
nawet sam Boski Mistrz, zapowiadali apostazję w okresie eschatologicznym, choć nie
dokładnie słowami w. 18. Szydercy nie zaprzeczają całości depozytu wiary, ale zapewne
dostosowują go do swego praktycznego postępowania. Drugi List św. Piotra 3,3 4 wymienia
np. szyderców negujących w sposób złośliwy celowość oczekiwania paruzji (zob. kom.).
19 21. Błędnowiercy powodują swoją postawą i nauką rozłamy i niezgodę wewnątrz
wspólnoty. Wywołują nadto zgorszenie swoim uleganiem żądzom; cielesność ich polega na
postępowaniu według zasad, jakie dyktuje skażona grzechem natura, nie zaś Duch, pierwiastek
życia nadprzyrodzonego w człowieku (por. także 1 Kor 2,13nn; 15,44 46). Prawowierni
chrześcijanie mają budować duchowy dom, którego fundamentem będzie sam Jezus Chrystus.
Swoją nadzieję eschatologiczną będą opierać nie na wiedzy, ale na miłosierdziu Bożym,
gwarantującym życie wieczne.
22 23. Fakt błędnowierstwa stawia przed chrześcijanami jeszcze inny problem natury
praktycznej. Miłość chrześcijańska nie pozwala na zupełnie obojętne przejście obok nich, jak
to czynili np. zrzeszeni w Qumran, zalecając odosobnienie członków gminy od wszelkich
możliwych złych wpływów. Istnieje zresztą różnica między poszczególnymi błędnowiercami;
nie wykluczona jest możliwość błądzenia przez słabość lub nieumiejętność. Wielu chrześcijan
w poszukiwaniu prawdy napotykało wątpliwości; tym należy okazać litość, wyrywając ich z
niebezpieczeństwa apostazji, którą tu (w ślad za Am 4,11 i Za 3,2) symbolizuje ogień. Ma on w
intencji w. 23 szersze znaczenie ewentualności kary eschatologicznej. Inna grupa
błędnowierców podpadła już niemal całkowicie pod panowanie błędu. Wobec nich Kościół nie
zawiesił wprawdzie miłosierdzia, ale niemniej kontakt z nimi jest wysoce niebezpieczny. Błąd i
nieprawość są nie tylko zarazliwe, ale mogą przylgnąć do wszystkiego, co należy do takiego
błędnowiercy. Wiersz 23 przedstawia to drastycznie, mówiąc o nienawiści (w sensie
absolutnego dystansu) do ich odzienia. Ciało, czynnik najbardziej podatny na wpływy grzechu
i nieprawości, występuje tutaj niemal jako wykładnik sfery doczesności i zła.
24 25. Końcowa doksologia zawiera jeszcze pewne reminiscencje poprzedniej
argumentacji: Moc chroniącą przed upadkiem daje Bóg, On też wlewa radość płynącą z udziału
w obecnej i przyszłej chwale. Druga część doksologii opiera się na tradycyjnych formułach:
jedyność Boga na Rz 16,27; 1 Tm 1,17; moc na Ak 1,51; Dz 19,20 itd. Określenie Zbawca
przysługuje tutaj Bogu (zwykle bezpośrednio Chrystusowi por. Ak 1,47; 1 Tm 1,1; 2,3; Tt 1,3
i inne). Akcent chrystologiczny brzmi w wyrażeniu przez Jezusa Chrystusa, Rzecznika naszego
zbawienia.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]