[ Pobierz całość w formacie PDF ]
tri al Camphuis en la orelon.
Ne, çiuj beduenoj sidas çirkaû la rakontisto, respon-
dis la in¸eniero ankaû flustre. Subite li denove kubutis
la kolÿiton. Malgraû la rapida krepuski¸o, estis klare vi-
deble, ke la du aliaj stari¸is. La lamao malproksimi¸is kaj
rapidpaÿe reiris al la tendaro, dum la alia momenton
poste turnis sin kaj ekpromenis çirkaû la kamelkuÿejo.
Laû signo de la in¸eniero, Amèn Hoeï kiel eble plej
retiris sin en la ombron kaj sterni¸inte sur la tero, tuj
apud kamelo, ili vidis la nekonaton çiam pli proksimi¸i.
En la okuloj de Camphuis subite aperis esprimo de
konfuzego; klare li rimarkis, ke la alia viro aû virino
124
RADIANTA LOTUSO
eLIBRO
tenas en la mano objekton, kiun li ja tre bone konis:
tibetan pre¸cilindron. Momenton poste lia orelo kaptis
duonlaûte murmuritajn vortojn kaj plene surprizite li
ekprenis la kolÿiton çe la brako. Li mordis siajn lipojn
por ne perdi la sinregon kaj la spiron retenante por ne
esti rimarkata, li vidis la nekonaton preterpasi je distan-
co de kvar aû kvin metroj.
Om mani padme hum . . . Om mani padme hum . . .
klare sonis en la vespersilento.
Sur la pala viza¸o de Camphuis glitis grimaco. Li aten-
dis ¸is la alia preterpasis kaj tiam li senbrue levi¸is. Per
tri, kvar grandaj saltoj li atingis la nekonaton kaj antaû
ol çi tiu povis ekkonscii la minacantan dan¸eron, la
in¸eniero kun triumfa ekkrio sin îetis sur lin. Per forta
bato li terenîetis lin kaj sin faligante sur lin, li kaptis lian
gor¸on. Li tiel longe ¸in çirkaûpremis ¸is li stertorante
rezignis çiun kontraûstaron kaj senmove restis kuÿanta,
post kio Camphuis kun ¸emo de kontento rekti¸is.
Nu, sinjoro, mi do tamen havas la okazon vin danki
pro la nokta vizito, anhelante paroleksplodis la in¸e-
niero.
La viro plentime lin rigardis kaj Camphuis grimace
turnis sin al Amèn Hoeï, kiu rapide estis alkurinta por
lin helpi.
Ne, ni ne bezonas timi; la viro estas malbravulo kaj
jam duonmorta pro timego, la in¸eniero rifuzis lian
125
RADIANTA LOTUSO
eLIBRO
helpon. Vi bonvolu tamen iom lumigi al mi; mi estas
scivola, kiu estas tiu fremda sinjoro. Çu vi bonvolas bru-
ligi kelkajn alumetojn, sinjoro Hoeï?
Tuj kiam la flagranta alumetflameto lumigis la viza-
¸on de la fremdulo, Camphuis eligis krion pro surprizo;
li rekonis la çinon, kiun li antaûe jam dufoje renkontis,
la amikon de lamao Wuangji.
Çu vi lin konas, sinjoro? demandis Amèn Hoeï sci-
vole.
Jes, tio estas, mi jam plurfoje lin vidis, respondis la
in¸eniero konfuzite. Li mirigite fiksrigardis la viron kaj
kvazaû li inspiri¸is, li subite komprenis la rilaton inter
multaj okazintaîoj. Estis nepre certe, ke la çino, kiu sen-
dube estis tibeta regato, laû ordono de Dalai-lamao de-
vis kunvoja¸i kun li. Evidente lia tasko estis, lin spioni
kaj, se necese, al li malhelpi, ke li post la malkovro de
Radianta Lotuso forkuru kun la juvelo. La ÿejko kom-
preneble estis subaçetita por sekrete lin kunvoja¸igi kun
la karavano kaj dum la voja¸o, la du tibetanoj daûre in-
terkontaktis. La nokta vizito al lia tendo celis traesplori
lian kofron; oni suspektis, ke li post la malkovro de la
kaÿejo en Thebe, konsente kun Amèn Hoeï, malaperigis
la juvelon.
Kiam Camphuis tiel plue pensis, çio al li fari¸is klara:
la prokrastita forvoja¸o al Luxor, la seniluzia rigardo de
la lamao, kiam li vidis koloran tukon pendi sur la tendo
126
RADIANTA LOTUSO
eLIBRO
de la çino kaj la post tio sekvinta permeso daûrigi la es-
ploron.
Eç la embaraso kaj la subpremita kolero de la ÿejko,
kiam li eksciis pri la enÿteliro, nun i¸is klarigeblaj: la be-
dueno ne kura¸is riproçi sian ÿajnan edzinon kaj la
situacio kompreneble tiam estis por li embarasiga kaj
hontiga.
Por certi¸i pri çiuj çi konjektoj, Camphuis subite faris
decidon. Li denove surgenui¸is çe la çino kaj minactone
paroleksplodis: Çu vi komprenas la francan lingvon?
Jes, timvoçe respondis la çino.
Kiu vi estas, kion vi faras? rediris Camphuis.
La viro ne parolis kaj la in¸eniero aperigis sian revol-
veron. Tuj kiam la çino vidis la armilon, li timtremis kaj
rapide li respondis: Lu Tszang, de la Potala-gvardio,
sinjoro.
Camphuis tuj ekstaris kaj ekridegis.
Brava soldato: se la sankta mastro havas pli da tiaj
kura¸uloj, mi ne alte taksas lian sendan¸erecon en oka-
zo de atakminaco, li mokis kaj krudvoçe li daûrigis:
Stari¸u: ne timu, sed la komedio fini¸is, sinjoro Lu
Tszang. Mi iom esploros vian tendon kaj tiam vi iru kun
mi al la tendaro; tie vi povos konsili¸i kun via amiko
Wuangji, kion vi faru, çu reiri al Kairo, çu pluvoja¸i kun
ni.
127
RADIANTA LOTUSO
eLIBRO
Kun ¸emo pro malÿar¸i¸o la çino stari¸is kaj irante
flanke de la in¸eniero, li sekvis lin al la tendaro. La flu-
ga esploro pruvis, ke Camphuis prave konjektis; post
signo de la preferatino de la ÿejko ne estis trovebla kaj,
krom kolosa pre¸ilo kaj tibeta monaÛa robo, li nur tro-
vis kelkajn tolaîojn. Meditante li kun Amèn Hoeï kaj la
mistera gasto iris al la tendaro.
Ilia alveno vekis plej grandan konsterni¸on. Lamao
Wuangji jam trovi¸is en sia tendo, sed la beduenoj
ankoraû sidis çirkaû la preskaû estingi¸inta fajro.
Enirante en la rondon, Camphuis mokrigarde sin tur-
nis al la ÿejko, kiu ektimi¸inte ekstaris kaj honte malle-
vis la kapon.
Via preferatino ne nur estas somnambulino, ÿi ankaû
estas granda sorçistino, kiu povas sin aliformigi, estimin-
da Hussein, sarkasme komencis la in¸eniero.
La ÿejko en la unuaj momentoj ne trovis respondon,
sed subite li firmdecide levis la kapon.
Pardonu, mi tion ne konsideris krimo, iu viro min
trompis, li veplendis.
Çu vi tion ne konsideris krimo? Tion klarigu! rediris
Camphuis sciavide.
La fremda viro venis al mi petante permeson por
kunvoja¸i kun ni al Erment. Li diris, ke li estas frato de
la alia fremdulo kaj ke li havas zorgojn pri ties bonfar-
to. Li al mi proponis dumil piastrojn por kaÿi lin, çar li
128
RADIANTA LOTUSO
eLIBRO
timis, ke vi ne konsentos lian kunvoja¸on. La afero ÿaj-
nis al mi negrava, sinjoro kaj kiam mi de vi eksciis, ke li
ÿteleniris vian tendon, mi ne plu fidis lin. Mi tiam al li
diris, ke mi postlasos lin sola en la dezerto, se li riskos
duafoje veni en la tendaron kaj çar via sendan¸ereco tre
interesis min, mi post tiu tempo çiunokte gardigis vian
tendon.
La in¸eniero estis konvinkita, ke la bedueno diris la
veron kaj pro sia humorsento li baldaû nur rigardis la
[ Pobierz całość w formacie PDF ]